bu gün içimin gittiğini
hissettim.usulca topladı yorgunluğunu.küçük şeffaf bir bavulun ceplerine
gizledi kinini,kırsını,öfkesini..saftı,masumdu,cahildi.bilemedi tüm bunları
kara birr bavula yüklemesi gerektiğini.o herkesi kendi gibi bildi.çünkü
bakmazdı o başkasının elindekilere.o sadece karşısındaki insanın yüreğine
bakardı.hiç anlamadı çevresindekivampirlerin varlığını.azar azar kanını emip
durdular ama o canının yanmışlığına aldırmadı.hep geçer dedi kendini
kandırdı.geçmedi,geçmeyecekti.yorgun düştü direncini kaybetti.
asil
bir karınca gibiydi yüreğim.kendinden daha ağırdı yükleri,altında ezile büzüle
hepsini yüklenmeyi bildi.aldı şeffaf bavulunu ;tüm günahlarını tüm sevaplarını
aleme sergileye sergileye ;yükünü ardı sıra sürükleye sürükleye gitti.gitmek
kolay olur zannetti.kimseler anlamaz zannetti.oysa bilemedi.ay aydınlığı ;en
ayan beyan aydınlıktır.güneşin ışığı gibi almaz gözünü adamın.en ince detayına
kadar farkedildi herşey.içim tüm çıplaklığı ile gitti bu gün.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder