BİŞEY YOK

Ne çok soru sorardım küçükken.cevap hep aynı.”şimdi küçüksün,büyüyünce anlarsın”derlerdi.hala anlamıyorum.içimde binlerce soru.ya ben büyüyemiyorum,ya da sorduğum soruların cevapları bana hep teğet geçti.şimdi korkuyorum sormaya.daha ne kadar büyümek lazım soru sormamak için.

Zihnim almıyor bu satrancın stratejisini.nerede hangi hamleyi yapmalıyım?anlamıyorum.piyon muyum şah mıyım çözemiyorum.

Ne çok soru sorardım küçükken.aldığım cevap hep aynıydı.sorarken korkmazdım.ne duyacağımı bilirdim.şimdi büyüdüğümü farzederek sorduğum tüm sorulardan korkuyorum.kim ne cevap verir bilmiyorum.ne yapmalı.sorsam cevap blli değil,anlamsız bir meçhuldeyim.sormasam içim dolup taşacak bir damlaya tahammülü olmayan bir bardak gibiyim.

Ne çok soru sorardım küçükken.ne çok yorardım sevdiklerimi.bir kez off demezlerdi.ben ne sorsam,bilmem neden hep gülerlerdi.”vakti gelince anlarsın”der gibi.vakti geldi mi anlamıyorum.geldiyse hani nerede cevaplarım duyamıyorum.içimde bitip tükenmeyen bir merak nehri.git gide tersine kürek çekiyorum.akışına mı bırakmalı bilmiyorum.gücüm tükeniyor yavaş yavaş batıyorum.

Ne çok soru soruyorum hala.zamanı gelmedi mi büyümedim mi hala?yoksa yalanmıydı duyduklarım?

Yok.bazen ne çok şeydir aslında.bazen sorduğunuz bir soruya karşılık”yok birşey”aslında ne çok şey var demektir.bunu öyle erken öğrendim ki.yolunda gitmeyen birşeyler olduğunda anneme sorduğum sorunun tek cevabıydı “yok birşey yavrum”.oysa bilirdim “söylenecek şey çok ama söylemeye luzum yok” demektir bu.çocuk olmanın acizliği ile mecburen susardım.

            Büyüdükçe konuşmanın yetmediği durumlarda aynı cümleyi bende kurmaya başladım.yolunda gitmeyen birşeyler olduğunda “yavrum neyin var senin “sorusuna “yok birşey anne “diye cevap veriyorum.oysa biliyorum benim bildiğim “aslında çok şey var ama söylemeye luzum yok”anlamını bileli o bileli çok oluyor…

                                                                                                                      Melahat kırtekin.