gece en kıvamlı siyahındayken
kalemi kağıda akıttığımda
bir hesap çıkarttım hayattan
alacağım vereceğim var mı diye.
kalemimin karası kadar kara idi netice.
dibe kadar borçlanmışım hayata.
hacze müsaitsiz görülmüş yaşamım.
öyle şans eseri gelmişim bu güne.
azalmışım elbet
noksanlığım ile utana sıkıla çıkmışım sokağa.
alnımda yazmıyor ya kimseler anlamamış yetersizliğimi.
kimse anlamamış ama ben
ele güne karşı çırılçıplak göstermişim suretimi.
kah gülmüşler palyaçoymuşum gibi
kah acımışlar berduşmuşum gibi.
ne kalmayı becerbilmişim ne de gitmeyi
gecenin kasveti düşmüş kahvemin kıvamına
dilim mayhoş aklım bir hoş
gönlüm sarhoş olmuş bir fincanın etrafında
gecenin ışığı ile kapanmış gözlerimin gerçeği
üzerimde tiril tiril yalnızlığımın ferahlığı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder