AFİLİ GİDİŞLER

bu gün içimin gittiğini hissettim.
usulca topladı yorgunluğunu.
küçük şeffaf bir bavulun ceplerine gizledi
kinini,hırsını,öfkesini..
saftı,masumdu,cahildi.bilemedi
tüm bunları kara bir bavula yüklemesi gerektiğini.
o herkesi kendi gibi bildi.
çünkü bakmazdı o başkasının elindekilere.
o sadece karşısındaki insanın yüreğine bakardı.
hiç anlamadı çevresindeki vampirlerin varlığını.
azar azar kanını emip durdular ama
o canının yanmışlığına aldırmadı.
hep geçer dedi kendini kandırdı.
geçmedi,geçmeyecekti.
yorgun düştü direncini kaybetti.
asil bir karınca gibiydi yüreğim.
kendinden daha ağırdı yükleri,
altında ezile büzüle hepsini yüklenmeyi bildi.
aldı şeffaf bavulunu; tüm günahlarını tüm sevaplarını
aleme sergileye sergileye;
yükünü ardı sıra sürükleye sürükleye gitti.
gitmek kolay olur zannetti.
kimseler anlamaz zannetti.
oysa bilemedi.ay aydınlığı;
en ayan beyan aydınlıktır.
güneşin ışığı gibi almaz gözünü adamın.
en ince detayına kadar fark edildi her şey.
içim tüm çıplaklığı ile gitti bu gün

Melahat Kırtekin